Vivian Winter (55), senior bezwaarmedewerker bij de gemeente
‘Tijdens Keti Koti kijk ik terug op de geschiedenis, op een systeem waarvan ik me afvraag: hoe kan het dat dit zo lang heeft standgehouden? Ik denk aan de gevolgen die nu nog volop voelbaar zijn. En ik herdenk dat het moreel kompas zo is veranderd dat mensen hebben ingezien dat dit niet kon en dat tot slaaf gemaakten zijn bevrijd.’
In onze kerk praten we erover hoe we met witte mensen in gesprek kunnen gaan om uit te leggen dat deze geschiedenis mensen heel diep raakt. We willen niet met een beschuldigende vinger wijzen, maar we willen wel stilstaan bij hoe dit kon gebeuren, vanuit welke visie op de ander. Zelfs in de Bijbel is een rechtvaardiging gevonden om de ander als vee te behandelen. Terwijl we allemaal gelijk zijn – er is alleen een kleurverschil.
Dit kan mij aangrijpen. Ik sta daar niet alleen bij stil op Keti Koti. Ik ben door het jaar heen alert om de gevolgen van de slavernij te herkennen en te kantelen. Heel veel witte mensen zijn onwetend over de trauma’s die nog steeds een rol spelen. Als je het uitlegt, hoor je vaak: dit is helemaal aan me voorbij gegaan.
Ik heb zelf vanuit huis weinig meegekregen over de slavernij. De overgrootmoeder van mijn vader kwam uit een district waar veel slavernij was, dus we moeten daar een directe link mee hebben gehad. Maar er werd thuis niet over gepraat. Misschien was dat uit schaamte.
Alles wat ik nu weet over de slavernij heb ik geleerd door eigen onderzoek. Ik vind het belangrijk wat ik heb geleerd uit te dragen. Ik heb een zoon van 26 die vaak geconfronteerd wordt met racisme. Als hij thuiskomt nadat hij voor de honderdste keer is aangehouden, vertel ik hem dat daar een hele geschiedenis achter zit en dat hij zich moet
uitspreken. Anders zal er nooit gelijkwaardigheid zijn.
We zijn er nog niet, maar ik heb goede hoop voor de toekomst. Er zijn excuses gemaakt. We zitten op de goede weg.’
